Chasing Cars

Omdat we in de reacties op ons verhaal van gisteren gewezen werden op Cades Cove zijn we, na een vers gebakken ontbijtje met lekkere koffie, naar de cove gereden. Voordat we aan Cades Cove konden beginnen reden we eerst ongeveer één uur over een slingerweg. Ook deze weg was alweer prachtig. Hoewel minder druk dan gisteren, namen toch veel auto's dezelfde route.  Wij stopten eerst bij het visitor center cq winkel voor de campinggasten. Even rondneuzen, altijd leuk. En gebruik maken van de toiletten want in de vallei zelf zou weinig mogelijkheid zijn. En dat klopte, zo geïsoleerd is de vallei wel. De vallei ligt in het Tennessee-gedeelte van het Great Smoky Mountains NP. In de vallei woonden vele kolonisten voor het een Nationaal Park werd. Wij moesten onze ogen open houden voor herten, coyotes, vossen en zwarte beren... Bij de Cable Mill 2 pogingen gewaagd om de auto te parkeren... helaas, het leken wel Yosemite-praktijken zoals in 2017! We reden dus maar door, onze ogen gefocust op wilde dieren... Uiteindelijk is de rit maar 11 miles = 17,7km lang en toen we Cades Cove al hadden verlaten... ja! Één hert! One... uno... eins... Oké, we snapten de dieren wel, als er complete "treinen" van auto's en motoren door je voortuin rijden, dan blijf je lekker in het hoge gras of in het dichte bos liggen, wachten totdat het weer rustig wordt. Toch jammer.

Omdat we ons bedacht hadden dat we nog wat souverniertjes c.q. kadootjes wilden kopen, reden we als "ras-echte" Amerikanen gewoon één uur heen naar Cherokee (ja, alweer, want daar hadden we mooie dingen gezien) en ook weer één uur terug naar Gatlinburg. De klok wees alweer rond 17u aan. Bijgekomen van de lange ritten besloten we het advies van Caroline op te volgen: eten bij het Texas Roadhouse. Wat een leuke tent! Zo relaxed, heerlijk eten en jawel: Rita's hadden ze ook, Hurricane Margarita's met een extra kicker! Dat wordt afkicken thuis... We realiseerden ons dat we nog nooit zo lang in een Amerikaans restaurant hadden gezeten. Eten op? Dan ligt de rekening al voor je neus, natafelen doe je maar ergens anders. Hier niet, hier bestelden we allebei nog een tweede drankje en een tijdje later pas kwam de rekening. 

Het laatste doel van vandaag én van Gatlinburg was de Skybridge. Eerst met een stoeltjeslift naar boven. Dat lukte wonderwel. Toen wat trappen omhoog en daar was 'ie dan: een hangbrug van 207 meter lang. Houten loopvlak met ongeveer precies in het midden een loopvlak van glas! Het schommelde wel, als een klein bootje op wat ruwer water, maar wat een belevenis! Gatlinburg lag aan onze voeten, bijna letterlijk. Een tijdje boven rondgekeken, teruggelopen over de Skybridge - voor wie dat niet meer durfde, er was een escape-route te wandelen... - en daar in zo'n echte schommelstoel genoten van het uitzicht. Uiteindelijk moesten we toch naar beneden, weer met de stoeltjeslift. Blij dat we dit gedaan hebben, beetje trots zelfs! Terug in het hotel ons in de bar nog getrakteerd op een drankje. Morgen: reisdag!