Take me home, Country Roads

Na de ochtendrituelen, die we hadden uitgebreid met het smeren van boterhammen en het zetten van koffie op de kamer gingen we op weg naar een van de Visitor Centers van de Blue Ridge Parkway. Het viel ons alweer op hoe behulpzaam en vriendelijk de mensen zijn, ook als ze geen geld van je hoeven te vangen. We kregen de tip om ergens te gaan eten langs de route - was door ons ook al uitgezocht als stopplek - en we moesten goed opletten verderop want we zouden op een stuk weg zowel in zuidelijke als noordelijke richting rijden. Zou nergens anders in the USA kunnen... We still don't know!?!

De Blue Ridge Parkway rijdend deed ons beseffen hoe mooi dit stuk is, heel anders dan dat van gisteren. Meer open, meer bebouwing. En toch lijken de vergezichten natuurlijk weer op die van gisteren. Bij "the Devils' Backbone" kreeg ik opeens een vliegbeest in het vizier. Goed zoeken op één van de foto's, rechts beneden. In het echt was 'ie veel groter! Op naar de Mabry Mill, een watermolen. Beroemd om zijn pannenkoeken... Nou, dat hebben we geweten! Groot, veel en superlekker. Al uitbuikend zijn we de watermolen gaan bekijken. Jammer genoeg werkte 'ie niet en stond hij in de stijgers. Toch nog wat plaatjes kunnen schieten. Vanuit deze rustgevende plek gingen we de Parkway voor even verlaten. En jawel, op enig moment reden we op de Interstate 77 in noordelijke richtingen en op de I - 81 in zuidelijke richting. De auto is er niet groter, kleiner, breder of smaller van geworden. Alles doet het nog! 

Ik wilde graag op tijd in het hotel zijn omdat er gewassen moet worden. En omdat je nooit weet hoe lang die machines draaien moesten we daar ruim de tijd voor nemen. Dus rond 15.15u waren we bij het hotel. De buitenkant is prachtig, de binnenkant kan een opknapbeurt gebruiken maar de kamer is schoon en groot. Ik heb de machines hun werk laten doen, Jan heeft een beetje gezwommen in de pool, precies één verdieping onder onze kamer. Beetje tv gekeken, de World Scout Jamboree (WSJ) was op CBS! Ik heb de was weer gevouwen en opgeborgen; we kunnen weer vooruit. "Waar gaan we eten" vroeg Jan... Nu had ik wel eens van de Outback gehoord (dankzij Caroline & RJ) en die had ik natuurlijk al zien liggen bij binnenkomst in Princeton. Hebben we daar toch een heerlijk malse, boven houtvuur gebakken, center-cut sirloin (entrecote) gegeten met salade en aardappeltjes! Een een lekkere IPA uit Los Angeles (niet echt uit de buurt dus). En cheesecake na, met 3 sausjes. Deze portie hebben we gedeeld, anders werd het weer uitbuiken vandaag! Ook hier alweer genoten van de vriendelijke, met vlagen komische, ober. Die had zijn fooi echt verdiend! En omdat het restaurant minstens 750 meter verderop ligt moesten we met de auto heen en terug... Weer iets met een drukke weg, geen oversteekplaatsen enz enz enz. Die 10.000 stappen gaan we morgen misschien wel halen: Op naar de Summit Bechtel Reserve, waar de WSJ wordt gehouden.