World Scout Jamboree 2019

Toen duidelijk was dat de WSJ 2019 in West Virginia gehouden zou worden - én Guus en Koen oet Gelaen zouden deelnemen - planden we deze reis, in de hoop dat we kaartjes konden bemachtigen voor één van de bezoekersdagen. Dat lukte dus voor vandaag, 31 juli 2019. Na het ontbijt in het hotel, vrij eenvoudig, de spullen voor vandaag bij elkaar gepakt. Op alles voorbereid - kou én regen - gingen op pad. Het was nog een autoritje van drie kwartier naar de Summit Bechtel Reserve, of ja, naar het zgn. Welcome Center. Daar parkeerden we de auto, ondergingen we de security-check en stapten we in een bus vol met bezoekers. Op naar de Summit! Dit bleek nog 30min rijden te zijn. Van de gelegenheid gebruik gemaakt om even te appen naar Guus en Koen. Afwachten wat dat ging brengen. Na een tijdje konden we de eerste blikken werpen op het terrein. Bij de toegangspoort, het Summit Center, werden we losgelaten. De eerste indruk: veel, groot en druk! Rijen met scouts bij de bevoorradingswinkel, rijen met scouts en bezoekers voor de souveniershop. Spectaculair waren de kabelbanen over onze hoofden en het gegil van de deelnemers die boven onze hoofden zoefden. De AT&T-Arena kwam in zicht: enorm groot, maar dat moet wel voor 45.000 deelnemers! Bij het World Point presenteerden de meeste van de 150 deelnemende landen zich. Heel kleurrijk. Aan de waterkant, met zicht op het subcamp van Guus en Koen, even een pauze ingelast. Appeltje, banaantje, water. En mensen kijken, fantastisch. En wat een geluk voor Guus en Koen en hun troep Nonnevotten: zo ongeveer het meest centrale subcamp wat je je kunt bedenken. Bijna bij de International Foodhouses aangekomen een levensteken van Koen. Hij was op het terrein, in de buurt. Dus we zijn omgedraaid en weer richting het water gelopen. Daar de locatie doorgegeven en ja hoor, daar kwam een oranje t-shirt met een wel heel moe uitziende Koen van Weert aanlopen. Alles prima met 'm, veel gedaan en hij was heel blij met een flesje water zonder chloorsmaak. En nee, het eten is niet lekker maar ach... Na het maken van een paar foto's hem verlost van ons stel oud(e) scouts. Veel plezier nog, ook voor Guus!

Poging 2 naar de foodhouses verliep goed en warm. En ja hoor, de windmolen van de Holland Hub kwam in zicht. Poffertjes? Ja graag, met wat kouds te drinken. Ook hier goed te merken dat het kamp op het einde loopt. De bitterballen waren op en de medewerkers zijn moe. Ik herkende nog een van de medewerksters waarmee ik in Zweden in 2011 in het Holland House heb gewerkt, Anneke. Heel even kort gepraat, het was er alle dagen heel druk geweest. Nog rondgekeken bij de foodhouses en bij wat activiteiten. En daar, alweer een voor ons bekend Nederlands gezicht van Intercamp en andere (inter)nationale kampen, Willy Limbosch. Zij was ook wel klaar op de WSJ, ze keek uit naar een normaal bed en een voorspoedige terugkeer naar Nederland. Wij gingen terug naar de bus, konden vrij snel instappen en werden netjes terug gereden naar de parkeerplaats. Erg sjiek om de WSJ 2019 te hebben gezien, moet er niet meer aan denken om er zelf als medewerkster rond te lopen... Zo'n groot terrein, je loopt je er het licht uit de ogen.

Roodverbrand, want ja, het zou gaan regenen dus insmeren deden we niet, terug bij het hotel aangekomen. Een beetje opgefrist, uitgerust. Toen kwam de regen, en onweer. Met bakken viel het uit de hemel. Maar even die bui afgewacht voordat we gingen eten. Naast de Outback van gisteren hadden we een Mexicaan zien liggen. Lekker gegeten - wat een grote porties hier, niet óp te krijgen - én gedronken - grote glazen, boh! Wij zullen lekker slapen vannacht.