Van de USA naar Canada

Na een heerlijke douche vanochtend en een ontbijt met een bagel met jam en koffie gingen we de weg op. We reden de hele tijd lang het Eriemeer maar daar zagen we niets van. Totdat we opeens een fermere bocht naar links maakten... wat een water! Maar ja, die Niagara Falls moeten ergens door gevoed worden. We passeerden Buffalo en hielden de afslag Canada aan. Langzaam naderden we de Peace Bridge en halverwege lag de grens... ik kneep me even in de arm...! Canada lag voor ons. De grenscontrole, tja... wat kunnen we daar over schrijven? Het was aanschuiven, afwachten en alleen maar antwoord geven op de vragen die de onvriendelijk kijkende beambte stelde. "Wat kom je doen; wat is jullie relatie; hoe ben je naar de USA gegaan; hoe lang ben je al in de USA; hoe lang blijf je in Canada; waar verblijf je in Canada; wanneer ga je weer naar huis; van welk vliegveld vlieg je naar huis?". Zo ongeveer, in die volgorde. Hoppa, ze stempelde onze paspoorten en we mochten door. Poeh! Oh, Canada, lalalala. Opeens stonden de snelheden weer in kilometers aangegeven, even opletten dus. Kwamen we daar toch maar mooi even de afslag Stevensville tegen op dat kleine stukje vanaf de grens naar Niagara Falls. En toen doemde Niagara Falls, de stad op. Hoge uitkijktorens, hoge hotels, iedereen wil die watervallen zien. Helaas heeft ons hotel geen zicht op de Falls. Ingecheckt, tassen naar de kamer gebracht en door de stad in. Die eerste blik op die enorme watermassa die naar beneden denderde, die deed wat met me. Had even een zakdoekje nodig. Zover mogelijk doorgelopen, naar het punt waar de rivier begint te vallen. Wat een kracht! We besloten een tafeltje te zoeken in een restaurant. Het was immers al lunchtijd geweest. Het werd het Table Rock House. Nietsvermoedend werden we naar onze tafel gebracht. En toen... bam! Het uitzicht op de Niagara Falls, nog meer overweldigend dan die eerste blik. We hebben elkaar eens even goed aangekeken. "Zitten wij hier echt?".  Heerlijk gegeten, 75% van de producten zou lokaal zijn, het bier van Jan was dat voor 100% en mijn cocktail? Who cares, ze was zalig! We kregen de kans om lang te blijven zitten en van het uitzicht te genieten. Daar betaalden we óók voor. 

Nagenietend van de late lunch regelden we alvast een activiteit voor morgenvroeg. Langs het water wandelden we naar het punt waar de Hornblower boten vertrekken, volgepakt met mensen in rode poncho's die nat gingen worden door vlak langs de waterval te varen. Prachtig om te zien, blauwe poncho's vanaf de Amerikaanse kant en rode vanaf de Canadese. Aangezien Jan's biertje goed had gesmaakt en we de tip hadden gekregen van de dame in het restaurant, gingen we naar de Niagara Brewing Company. Daar deden we een proeverij van 8 biertjes. Het waren kleine glaasjes mensen, die we ook nog deelden. Nou ja, ik dronk (V) iets minder want het was mijn bier niet. De één te zuur, de ander te bitter. Gelukkig was er nog een flesje wijn overgebleven uit Amerika. Het was even wachten op het dagelijkse vuurwerk om 22u, maar dan heb je ook wat. Zo, vanaf ons balkonnetje!